|
Śladem może być wzmiankowana w XIII rozdziale "Złotej księgi szlachty polskiej" Teodora Żychlińskiego pośmiertna informacja o Włodzimierzu Miączyńskim - synu Stanisława. Stanisław był adiutantem księcia Poniatowskiego, a wcześniej dowódcą uformowanej w 1809 chorągwi konnej gidów. Ciekawostką jest fakt, że Stanisław jest przodkiem obecnej żony Filipa, księcia Brabancji i następcy tronu Belgii.
Fragment z księgi:
" Hr. Włodzimierz [XII pok.], oficer z r. 1831, dziedzic majętności Trąbczyn, którą nabył po powrocie z emigracyi od brata swego Mieczysława, ur. dnia 29 lipca 1811 r., umarł dnia 18 grudnia 1879 r. w Trąbczynie i tamże pochowany. Bezżenny. Dzienniki poznańskie poświęciły mu następne wspomnienie pośmiertne:
„S. p. Włodzimierz, syn możnej i znanej w całym kraju rodziny, nie brał
wprawdzie głośniejszego udziału w życiu publicznem, ale jako obywatel rzadkiej
prawości charakteru, wytrwałej i sumiennej pracy oraz wielkiej miłości ziemi
ojczystej i jej tradycyi, wskazywany był wszędzie jako wzór młodszym pokoleniom.
Wychowany bardzo starannie w domu rodzicielskim i w słynnym wówczas
zakładzie Pijarów w Żoliborzu, już w 17 roku życia podążył do Krakowa, by na
wszechnicy jagiellońskiej dokończyć nauk. Wypadki z r. 1830 przerwały bieg
dalszych studyów i skazały hr. Włodzimierza wraz z starszym bratem, hr.
Aleksandrem, na długoletni pobyt za granicą. Gdy mu nareszcie powrót do zagrody
ojczystej został dozwolony, hr. Włodzimierz, objąwszy dziedziczne dobra Trąbczyn
w Konińskiem, oddał się z nadzwyczajną gorliwością pielęgnowaniu tego kawałka
ziemi ojczystej, który nań spadł po przodkach w udziale i stał się, choć całe życie
niemal dotąd pędził za granicą w stolicach pierwszorzędnych, wzorowym rolnikiem
i prawdziwym ojcem swych włościan. Nieraz rodzina sama i przyjaciele
namawiali go, by ze względu na słabość zdrowia porzucił kłopoty wiejskiego
gospodarstwa; zawsze na to odpowiadał, że najświętszym obowiązkiem polskiego obywatela
strzeżenie powierzonego mu kawałka rodzinnej ziemi i utrzymywanie z polskim
kmiotkiem tego stosunku wzajemnego zaufania i przywiązania, który jedynie brać
młodszą ocalić może od zdradliwych podszeptów wrogich żywiołów. Ś. p.
Włodzimierz Miączyński wytrwale aż do zgonu trzymał się tej zasady i dla,tego samego
już należy mu się część.
„Niemniej gorąco był przywiązanym do rodziny. Gdy śmierć ś. p. hr.
Aleksandra Miączyńskiego osierociła dwoje jego dziatek, hr. Włodzimierz całą duszą
pokochał obie sieroty i odtąd jedynym celem jego życia było jak najświetniejszą
obydwom zgotować przyszłość. Przedwczesny, w kwiecie młodości i wdzięku zgon
synowicy, ś. p. Wandy z Miączyńskich Gustawowej Potworowskiej, ciężką zadał ranę
jego sercu. Tem większem staraniem otoczył pozostałego synowca, którego swym
spadkobiercem wcześnie naznaczył. Jako opiekun administrował aż do pełnoletności
hr. Władysława Miączyńskiego, jego majątek, Pawłowo, i klucz ten we wzorowym
porządku mu oddał.
„Czując zbliżającą się śmierć, gotował się do niej z chrześciańskim spoko-
kojem, wylewając serce na łono kilkunastoletniego towarzysza i przyjaciela,
czcigodnego kanonika ks. Karkowskiego, proboszcza trąbczyńskiego. Cała niemal
rodzina zjechała się do Trąbczyna i otoczyła najtroskliwszem pielęgnowaniem ga-
snącego starca, który do ostatniej chwili zachował zupełną przytomność umysłu
i jak stary żołnierz nie chciał umierać w łóżku, ale jakby na posterunku, wciąż
zajmując się sprawami swych włości i mając na oku przyszłość swych najbliższych.
Śmierć zaskoczyła go siedzącego na kanapie i wydającego rozkazy. Zaledwo
zdążono mu podać krzyż i gromnicę. Przycisnąwszy do ust martwiejących wizerunek
Zbawiciela — umarł, jak żył: „z Bogiem i honorem", co słusznie i pięknie
wypisano na wieńcu, który zdobił trumnę.
„Że obywatelstwo okoliczne i duchowieństwo licznie się zbiorą, by oddać
ostatnią przysługę tak zacnemu mężowi, oficerowi z r. 1831, nie było można wątpić;
ale co serdecznie cieszyło każdego, to widok obok martwych zwłok swego pana
i dobroczyńcy kilkuset włościan, zalanych szczeremi łzami żalu.
„Wyprowadzenie zwłok z modrzewiowego dworca do kościółka drewnianego,
który hojnym darem zmarłego wnet stanie murowany, odbyło się późnym
wieczorem przy świetle pochodni i palących się beczek ze smołą, rozstawionych wzdłuż
żwirówki. Nazajutrz po uroczystem nabożeństwie złożono zwłoki w kaplicy na
cmentarzu o wiorstę od kościoła odległym, gdzie się znajduje grobowiec familijny
tej gałęzi hrabiów Miączyńskich. Tak z dworca do kościoła, jak z kościoła na
cmentarz nieśli trumnę naprzemian rodzina, obywatele, urzędnicy klucza
trąbczyńskiego i włościanie. Trzech kapłanów przemawiało w czasie żałobnych uro-
czystości a słowa kaznodziei, żegnającego na cmentarzu zwłoki zmarłego, wycisnęły
łzy wszystkim obecnym."
|
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
.
